ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြလက္လႊတ္ခဲ့ၾကရၿပီလဲ
ေအးျမတဲ့ ဇန္န၀ါရီမနက္ခင္းတစ္ခုမွာေပါ့…
၀ါရွင္တန္ဒီစီရဲ႕ ေျမေအာက္မီးရထားဘူတာ တစ္ခုထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ၿပီး တေယာကို စတင္တီးခတ္လုိက္ပါတယ္။
သူဟာ ဘက္စ္ (ဂ်ာမန္ဂီတပညာရွင္) ရဲ႕ သံစဥ္ ၆ပုဒ္ကို ၄၅ မိနစ္ၾကာေလာက္ တီးေနပါတယ္။ တီးေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ လူေတြအားလံုးရဲ႔ အလ်င္လိုေနတဲ့ ရံုးတက္ခ်ိန္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ရံုးသြားသူေတြဟာ ဘူတာထဲမွာ သြားလာေနၾကတယ္ပါတယ္။
သံုးမိနစ္အၾကာမွာ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ လူတစ္ေယာက္က တေယာသမားတစ္ေယာက္ တီးေနတယ္ဆိုတာ စသတိထားမိလာတယ္။ သူက လမ္းေလွ်ာက္တာကို ေႏွးလိုက္ၿပီး စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာ ရပ္ေနရင္းကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ေနာက္မက်ေအာင္ အေလာတႀကီး ထြက္သြားပါတယ္။
ေနာက္တစ္မိနစ္အၾကာမွာေတာ့ တေယာဆရာဟာ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး ၁ေဒၚလာကို ရလိုက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာကို မရပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္း ပိုက္ဆံကို ခြက္ထဲကို လွမ္းပစ္ေပးခဲ့တာပါ။
မိနစ္အနည္းငယ္ ၾကာျပန္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က နံရံကိုမွီၿပီး သူတီးေနတာကို နားေထာင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူလည္း နာရီကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ထြက္သြားျပန္ပါတယ္။ သူရံုးေနာက္က်ေနပါၿပီ။
တေယာဆရာကို အာရံုအစိုက္ဆံုးကေတာ့ ၃ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ အေမျဖစ္သူက သူ႔ကို သာသာေလး ဆြဲရင္း အလ်င္စလို ေခၚေနေပမယ့္ ကေလးက ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူ႔အေမက ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ဆြဲလိုက္မွ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ အေမဆြဲေခၚရာေနာက္ပါသြားပါတယ္။ သူ႔လိုမ်ိဳး တျခားကေလး တခ်ိဳ႕လည္း ျပဳမူၾကေပမယ့္ သူတို႔မိဘေတြက ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ ဆြဲေခၚသြားၾကတာ ခ်ည္းပါပဲ။
တေယာဆရာတီးေနတဲ့ ၄၅ မိနစ္အတြင္းမွာ စုစုေပါင္း လူေျခာက္ေယာက္ကပဲ ခဏရပ္ၿပီး နားေထာင္ၾကပါတယ္။ လူအေယာက္ ၂၀ ေလာက္က သူ႔ကို ပိုက္ဆံေပးေပမယ့္ မရပ္ဘဲ သူတို႔ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ႏႈန္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကတာပါပဲ။
သူ ၃၂ ေဒၚလာ ေလာက္ရလိုက္ပါတယ္။ သူတီးတာကို အဆံုးသတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္မႈကသာ ႀကီးစိုးသြားၿပီး ဘယ္သူကမွ သတိမထားမိသလို ဘယ္သူကမွ လက္ခုပ္တီးၿပီး အသိအမွတ္ေတာင္ မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။
လူေတြ မသိလိုက္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ အဲဒီတေယာဆရာဟာ ကမာၻ႔အေတာ္ဆံုး ဂီတပညာရွင္ေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Joshua Bell ျဖစ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ သူဟာ ေဒၚလာ၃.၅သန္းတန္ အင္မတန္အႏုစိတ္ပညာသားပါတဲ့ တေယာသံစဥ္ကို တီးခဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။
ေျမေအာက္ရထားဘူတာမွာ မတီးခင္ ႏွစ္ရက္အလိုတုန္းက ေဘာ့စတန္က ျပဇာတ္ရံုထဲမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ပြဲဟာ လက္မွတ္အကုန္ကုန္ခဲ့ၿပီး ခံုေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းဟာပ်မ္းမွ် ေဒၚလာ ၁၀၀ ေလာက္ ရွိပါတယ္။
ဒါတကယ့္အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုပါ။ လူေတြရဲ႕ ရႈျမင္ပံု၊ အႀကိဳက္ နဲ႔ ဦးစားေပးမႈေတြကို လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔အတြက္ ဝါရွင္တန္ပို႔စ္က Joshua Bell ကို ေျမေအာင္မီးရထားဘူတာထဲမွာ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး တေယာတီးဖို႔ကို စီစဥ္ခဲ့တာပါ။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ "သာမာန္ေနရာတစ္ခုမွာ၊ မသင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြဟာ အလွတရားေတြကို သတိျပဳမိၾကရဲ႕လား? အဲဒါကို အသိအမွတ္ျပဳခံစားဖို႔ အခ်ိန္ယူ ရပ္တန္႔ၾကရဲ႕လား? ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာေတြဆီက ထူးျခားတဲ့ အရည္အေသြးေတြကိုေရာ သတိထားမိၾကရဲ႕လား?"
ဒီအေတြ႔အၾကံဳကေန ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္တာေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ~ကမာၻ႔အေတာ္ဆံုး ဂီတပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ကမာၻ႕အေကာင္းဆံုးသံစဥ္ေတြကို တီးခတ္ေနတာကို ရပ္ၿပီးနားေထာင္ ခံစားဖို႔ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ေလးေတာင္ ကိုယ္ေတြမွာ မရိွဘူးဆိုမွေတာ့…ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ဘာေတြကိုမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လက္လြတ္ခဲ့ၾကရၿပီလဲ…?
